فصل NO
The silence depressed me. It wasn't the silence of silence. It was my own silence. ~Sylvia Plath, The Bell Jarفصل NO
The silence depressed me. It wasn't the silence of silence. It was my own silence. ~Sylvia Plath, The Bell Jar*Often memory fails me and sometimes I fail memory
.
.
جالبه...
هر وقت چیزی یادم می آد،
بقیه یادشون نمی آد...
و وقتی چیزی یادم نمی آد
همه یادشونه
.
.
.
که این آخری البته زیاد اتفاق می‌افته!
.
.
.
?!eitherway, I fail! But what if it's not just me and memory*
+
یادش بخیر پارسال این موقع چه برفی باریده بود و می بارید و ...
.
.
چرا دیگه برف نمی باره؟
Lost
Tandi Venter
?Where is the wisdom we have lost in knowledge
?Where is the knowledge we have lost in information
T.S.Eliot
.
.
!Reminder
.
.
.
داشتم فکر می کردم به اینکه چطوری ما می دونیم که قراره یه روز نباشیم و با این حال جوری زندگی می کنیم که انگار همیشه هستیم..
فکر کنم دقیقا همینه که فکر می کنیم اون یه روزی حالا حالا ها نیست...
می دونم که اگه باورمون بشه یا اینکه بخواهیم همش بهش فکر کنم اونوقت نمی تونیم زندگی کنیم و اینکه این فراموشی گاهی لازمه برای اینکه زندگیمونو «زندگی کنیم»..که همینم خودش یه تضاده..
خیلی عجیبه
نه این بی تفاوتی
منظورم همین نبودنه
همه چیزا و کسانی که دوسشون داریم باشن و ما نباشیم...
نباشیم؟
حداقل تو این قالبی که الان هستیم!
خیلیا تا به حال به این موضوع فکر کردن..راجع بهش صحبت کردن..فلسفه بافتن..کتاب نوشتن..از جنبه های مختلف ولی هیچ کس نتونسته این پارادوکس قوی زندگی و حل کنه..یا براش توضیحی پیدا کنه..
.
.
.
پس بهتره تا می تونیم زندگی کنیم!
حالا که اینجاییم و اگه نه همه ولی خیلی از اونایی که دوسشون داریم هم اینجان..
فکر کنم اگر می تونستیم لحظه ها رو درک کنیم و براشون ارزش قایل باشیم می شد راه حلی پیدا کرد..